تاریخچه ورزش آبی ویک برد
تاریخچه ویک برد:
ویک بردینگ یک ورزش آبی است که در آن ورزشکار که بر روی تخته – ویک برد ایستاده (تخته کوتاه با پابند)، پشت یک قایق موتوری یا توسط کشنده کابلی در سراسر مسیر از موج قایق، موانع و سکوهای پرش یا نیروی عکس العمل کابل به منظور انجام مانورهای هوایی یدک می‌کشد یکی از مشخصه‌های ویک بردینگ تلاش برای اجرای جرکات نمایشی است. Wakeboarding از ترکیبی از تکنیک‌های اسکی روی آب، اسنوبورد و موج سواری ایجاد شد.
ورزشکار معمولاً توسط طناب پشت قایق کشیده می‌شود، اما می‌تواند توسط سیستم‌های کابلی و وینچ نیز کشیده شود. وسایل نقلیه موتوری دیگر مانند کشتی‌های شخصی، اتومبیل‌ها، کامیون‌ها نیز توانایی انجام این کار را دارند. سرعت و توان قایق ویک برد مورد استفاده اغلب به سلیقه هر ورزشکار تنظیم می‌شود.
اگرچه جریان‌های آب طبیعی مانند رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و نواحی آب‌های آزاد معمولاً در ویک‌برد استفاده می‌شوند، اما می‌توان در مکان‌های غیر متعارف مانند جاده‌های آبگرفته و پارکینگ‌ها با استفاده از خودرو به‌عنوان وسیله نقلیه بکسل، ویک برد کرد.
ورزشی که بعداً تبدیل به ویک برد شد با موج سواری آغاز شد که توسط موج سوارانی که به دنبال جایگزینی برای موج سواری در زمانی که دریا آرام بود، اختراع شد. موج سواری در حوالی سال ۱۹۶۴ شروع به دیده شدن کرد، جایی که به عنوان یک “ورزش جدید هیجان انگیز تلقی می‌شد. اگرچه در ابتدا از تخته‌های موج سواری استفاده می‌شد، تخته‌های بدون تسمه یا بند برای اولین بار در نیوزیلند با تخته‌هایی به نام “اسکورفبورد” دیده شد] در نهایت، ویک بردهایی با پابند یا بند در استرالیا با نام “McSkis” فروخته شد. بعداً، شرکت دیگری به نام “Skurfer” توسط تونی فین در سال ۱۹۸۵ تأسیس شد،
طناب ویک برد در طول سال‌ها پیشرفت کرده‌است. زمانی که ویک بردینگ برای اولین بار شروع شد، ویک بردها از طناب اسکی استفاده می‌کردند که با پارچه کشسان یا طناب‌های پلاستیکی ساخته می‌شد. محبوبیت دومی به زودی افزایش یافت و سرانجام طناب بافته شده از پلی پروپیلن معرفی شد. چند سال بعد، طنابی اختراع شد که کشش کمتری داشت و به ورزشکار کشش ثابت تری روی طناب می‌داد، هرچند که آنها سنگین تر و از نظر قطر بزرگتر بودند. طناب‌های مدرن با Spectra و Dyneema پوشانده شده‌اند که کشش و کشش طناب را کاهش می‌دهد.
هنگام ویک بردینگ، از تجهیزات ایمنی بسیار متنوعی استفاده می‌شود. جلیقه نجات یا سایر وسایل کمکی شناوری است که از صدمات و مرگ‌های ناشی از آب جلوگیری می‌کند. این جلیقه‌ها به ویژه در مواقعی که ورزشکار بیهوش می‌شود یا نمی‌تواندتعادل خود را در آب نگه دارد، به او کمک می‌کند علاوه بر این، ویک بردبازان از کلاه ایمنی مقاوم در برابر آب استفاده میکنند که می‌تواند آب را تخلیه کند تا کلاه از آب پر نشود حتی طول طناب ویک بردباز در تأمین ایمنی مهم است. اگر طناب بیش از حد طولانی باشد، یک ویکبردباز به جای سمت پایین روی قسمت صاف موج فرود می‌آید و زانوهایش خم شده و صدمه می‌بیند.
در عین حال، طول طناب ویک برد بر اساس ترجیحات ویک بردباز متفاوت خواهد بود. طناب بلندتر ممکن است به آمادگی و حرکت بیشتر قبل از اجرای نمایش، اجازه دهد، در حالی که طناب کوتاه‌تر ممکن است به سرعت و ارتفاع کمتری برای حرکت بین راه‌ها نیاز داشته باشد.
هنگام ویک بردینگ، ممکن است انواع حرکات را امتحان کنید. بیشتر این موارد از توانایی ویکبردباز، در نحوه قرار دادن ویک برد در لبه و توزیع وزن خود، در هنگام برخورد با موج یا سکوهای پرش ناشی می‌شود. ترفندهای مختلف عبارتند از: لبه انگشت پا،به پاشنه،سوئیچ سواری،و چرخش ۱۸۰ درجه
ترفندهای پیشرفته تر به چیزی نیاز دارند که به عنوان وارونگی یا «معکوس» شناخته می‌شود. معکوس به هر عملی گفته می‌شود که تخته بالای سر سوارکار باشد. این لزوماً به این معنی نیست که سوارکار کاملاً وارونه است، ترفندی که در آن سوارکار بدن خود را به موازات آب خم شده در زانوها برای رسیدن به وارونگی دراز می‌کند
پشت پاشنه پا، که به عنوان کج‌خلقی شناخته می‌شود، اغلب به عنوان اولین و ساده‌ترین معکوس برای یادگیری به عنوان یک سوارکار سطح متوسط در نظر گرفته می‌شود. این به این دلیل است که شکل ویک یا «کیکر» (نوعی رمپ شناور، که عمدتاً در پارک‌های کابلی استفاده می‌شود، ) به‌طور طبیعی شروع کننده دنباله‌ای از حرکات لازم برای تکمیل ترفند است.
تاریخچه پدل برد:
پدل برد یا پارو زنی ایستاده که به اختصار با حروف SUP شناخته می‌شود، ورزش آبی از دسته ورزش‌های تخته سواری روی موج است. این ورزش اولین بار در سال ۲۰۱۳ در آمریکا به عنوان ورزشی رسمی شناخته شد. پدل برد در رشته‌های، یوگا، مسابقه سرعت، موج سواری و دریاهای آزاد استفاده می‌شود. ماهیت این ورزش از ورزش موج سواری گرفته شده‌است.
تخته‌سواری ایستاده، ورزشی است که در آن فرد تعادل خود را به وسیله یک تخته شناور روی سطح آب حفظ می‌کند. قدمت این ورزش به حدود اوایل قرن ۲۰ میلادی می‌رسد. اما اولین نشانه‌ها از فعالیت‌های مشابه نوع بشر بر روی آب‌ها، به حدود ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح بازمی‌گردد.
تخته‌سواری به شکل مدرن امروزی در منطقه وایکیکی در یکی از سواحل هاوایی متولد شد. جان چوی مخترع پدل برد، یکی از موج سواران بنام در سال ۱۹۴۰ بود. وی به دلیل کهولت سن و عدم توانایی برخاستن روی تخته‌های موج سواری، به فکر تغییر این تخته برای راحتی بیشتر در استفاده آن افتاد. از این جهت به تخته موج سواری، یک پارو اضافه کرد و طراحی آن را کمی کشیده‌تر نمود.
انواع پدل برد:
پدل بردهای تورینگ
از جمله این تغییرات می‌توان به افزایش طول برد برای راحتی جابجایی و تعادل در آب اشاره کرد. همچنین روی بعضی بردها مکانی برای قرارگیری کیف، ساک و لوازم جانبی برای افزایش برد (مدت استفاده) از این وسیله قرار گرفت.
تغییر در طراحی فین‌ها (باله‌های زیرین پدل برد) نیز برای راحتی بیشتر در استفاده و کنترل پدل برد صورت گرفت.
پدل بردهای یوگا (یوگا برد)
یکی دیگر از علاقه‌مندی‌ها در دنیا، استفاده از پدل بردها برای تمرین یوگا یا انجام حرکات یوگا است. با توجه به ماهیت یوگا، مبنی بر آرامش بخش بودن و تعادل و توازن جسم و فکر و همپوشانی این موارد با کاربری پدل برد، گرایش به این ورزش بیش از مقدار مورد پیش‌بینی بود. از اینرو امروزه کمپانی‌های بزرگ مانند رد، آزترون و آکواتون اقدام به تولید پدل بردهای مخصوص یوگا نمودند.
پدل بردهای همه‌کاره
پدل بردهای همه‌کاره، برای استفاده‌های عمومی است. نوع کاربری این نوع از بردها می‌تواند به صورت حرفه‌ای، یا غیر حرفه‌ای و آماتور باشد. به همین دلیل رویکرد به این نوع از بردها بیشتر از انواع تخصصی آنها است. با پدل بردهای همه‌کاره، هم می‌توان به فعالیت ماهیگیری پرداخت و هم یوگا. همچنین برای تورینگ‌های غیر مسابقه ای نیز مناسب خواهند بود.
لوازم پدل برد:
بردهای پاروزنی (تخته پدل برد)
امروزه بیشتر بردهای عرضه شده در بازار، در اندازه‌های ۱۰ الی ۱۲ فوت هستند. بردهای بیشتر از ۱۲ فوت بیشتر در مسابقات مورد استفاده قرار می‌گیرد، کما اینکه بردهای زیر ۱۰ فوت نیز برای آموزش یا استفاده کودکان مورد استفاده قرار می‌گیرد.
پهنای برد نیز در انتخاب بردهای پاروزنی مؤثر است، بردهای باریک‌تر برای تحرک سریع در آب و بردهای پهن برای تعادل بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند.
پدل بردهای امروزی در انواع فایبر گلاس یا PVC تولید می‌شود. بردهای فایبرگلاس سخت بوده و حالتی ثابت دارند، عموماً این بردها وزن زیادی داشته و حمل آن راحت نیست. در سال‌ها اخیر گرایش به بردهای بادی بیشتر شده، بردهای بادی در انواع یک‌لا و دو لا، عرضه می‌شوند. به راحتی قابل باد شدن بوده و حمل آن در حالت بدون باد بسیار راحت تر از انواع پدل بردهای ثابت و تخته ای است.
پارو
از دیگر لوازم پدل برد، پاروی این وسیله است. پاروها انواع مختلفی دارند و به دلیل استفاده در حالت ایستاده، درازتر از انواع پاروی کایاک و وسیله‌های مشابه است. کمپانی‌ها پاروها را بر اساس کاربرد در انواع ثابت، تاشو با جنس‌های مختلف تولید میکنند. تفاوت اصلی پاروها در وزن آنها است.
لیش (پابند)
لیش یا پابند یکی دیگر از ابزارهای ضروری در استفاده از پدل برد است. این وسیله با اتصال بدن ورزشکار به برد، از جدا شدن برد و حرکت آزادانه آن در آب جلوگیری می‌کند. این مورد از جهت ایمنی ورزشکار خصوصاً در آب‌های آزاد اهمیت ویژه‌ای دارد. در بعضی کشورها استفاده از لیش اجباری بوده و عدم استفاده از آن موجب جریمه خواهد بود.
تاریخچه لایف جکت:
جلیقه نجات، نوعی وسیله شناور شخصی است که مانند جلیقه پوشیده می‌شود و شخص را روی آب نگاه می‌دارد و از غرق شدن او جلوگیری می‌کند. کسانی که روی کشتی‌ها و قایق‌ها یا بر سکوهای دریایی کار میکنند و همچنین کسانی که به ورزش‌های آبی می‌پردازند از آنها استفاده میکنند. در برخی کشورها پوشیدن آن در هنگام سوار بودن بر برخی شناورها یا کار بر سکوها طبق قانون الزامی است.
جلیقه نجات در دو نوع کلی ساخته می‌شود: یک نوع آن باد می‌شود و نوع دیگر پر از مواد سبک‌تر از آب مانند فوم اسفنجی است.
این جلیقه ها حد اکثر میتوانند چهار روز یک انسان بزرگسال و حد اکثر پنج روز یک کودک را روی آب شناور نگه دارند.
از قدیمی‌ترین نمونه‌های جلیقه‌های نجات را می‌توان به پوست حیوانات، یا کدوهای توخالی اشاره کرد که هنگام عبور از نهرها و رودخانه‌های عمیق از آن ها استفاده می‌شد. همچنین در گذشته دریانوردان نروژی از وسایل ایمنی شناور با طراحی هدفمند متشکل از بلوک های ساده چوب یا چوب پنبه استفاده می کردند.
مواد چوب پنبه سفت و سخت در نهایت توسط کیسه های حاوی سلول های ضد آب پر از کاپوک ، یک ماده گیاهی، جایگزین شد. این سلول‌های نرم در مقایسه با دستگاه‌هایی که از قطعات چوب پنبه سخت استفاده می‌کردند انعطاف‌پذیرتر و راحت‌تر قابل پوشیدن بودند شناور کاپوک در بسیاری از نیروی دریایی در جنگ جهانی دوم استفاده شد . فوم در نهایت جایگزین کاپوک برای شناورسازی شد.
